Dr Michael Newton „Wędrówka dusz”

wduszPodróż w świat dusz – Historyczne precedensy poprzedzające regresję
w „Życie pomiędzy wcieleniami”.

„Jesteśmy boskimi, lecz niedoskonałymi bytami, egzystującymi w dwóch światach: materialnym i duchowym. Naszym przeznaczeniem jest krążyć między tymi wszechświatami przez czas i przestrzeń, ucząc się zarazem panowania nad sobą i zdobywając wiedzę. Musimy zaufać temu procesowi z cierpliwością i determinacją. W większości fizycznych ciał, które przybieramy, nasza właściwa istota nie jest w pełni rozpoznawalna, ale jaźń nigdy nie ginie, ponieważ pozostajemy stale związani z obydwoma światami.”

Dr Michael Newton „Wędrówka dusz”

Przez tysiąclecia mistycy osiągali inne stany świadomości, duchowe zrozumienie i głębokie wewnętrzne spotkania z Boskością, których bardzo niewielu doświadczało lub uważało za osiągalne. Dla większości duchowość zakreślona była w obszarze modlitwy, czytania świętych ksiąg, uczestnictwa w religijnych posługach i ceremoniach, i nadziei, że po śmierci osiągniemy prawdziwe i wieczne przebudzenie. A jednak, jeśli wszyscy zostaliśmy stworzeni na ten sam obraz, jeśli otrzymaliśmy iskrę boskości, kiedy zostaliśmy stworzeni, dlaczego duchowe zrozumienie miałoby być dostępne jedynie niewielu, a nie wszystkim pozostałym ludziom?

Około 40 lat temu trudno byłoby znaleźć możliwą do zaakceptowania odpowiedź na to pytanie. Ale psychologia dużo się zmieniła od tamtego czasu. W 1977 roku dr Raymond Moody opublikował międzynarodowy bestseler „Życie po życiu”, który streszczał jego odkrycia pozyskane z setek wywiadów z mężczyznami i kobietami, którzy zostali ożywieni po śmierci klinicznej. Jego pacjenci systematycznie powtarzali opisy swoich doświadczeń istnienia poza ciałem, podróżowania przez ciemny tunel do miejsca wielkiego spokoju i wyciszenia oraz spotkaniach z jedną lub wieloma promieniejącymi, świetlistymi postaciami, których sama obecność wzbudzała niemożliwe do opisania uczucia miłości i pocieszenia. Od tego czasu, głównie z powodu postępu w medycznych technikach reanimacyjnych, dziesiątki tysięcy ludzi ogłoszono zmarłymi klinicznie, by następnie mogły ożyć i ponownie oddychać. Znaczna część rzeczywiście w ten sposób ponownie narodzonych ludzi zachowała pamięć ich doświadczeń istnienia duszy poza ciałem. Od momentu przełomowych odkryć dr Moody’ego inni badacze jak dr Kenneth Ring, Elisabeth Kubler-Ross i Gay Schwartz wnieśli dalszy wkład w zrozumienie doświadczeń bliskich śmierci (NDE – Near-Death Experience).

Inne podejście do badań nad naszą wielowymiarową naturą było realizowane przez praktyków badań poza ciałem (OBE – Out-of-Body Exploration). Robert Monroe w swojej pierwszej książce („Journeys out of the Body” 1971 – Podróże poza ciałem) zapisał swoje własne podróże poza ciałem przeprowadzane przez ponad trzy dziesięciolecia, dostarczając tym samym więcej szczegółów o granicach ludzkiej świadomości. Później założył The Monroe Institute, który był zadedykowany edukacji, doświadczeniom i badaniom praktycznych metod poszerzania świadomości w obszary rozciągające się ponad fizyczną egzystencją. Inni badacze, jak William Buhlman, Robert Peterson i Charles Tart przedstawili dodatkową teorię i metody doświadczeń poza ciałem, które zainteresowani mogliby inicjować sami na sobie.

Równolegle z tymi badaniami nowe horyzonty wnieśli hipnoterapeuci specjalizujący się w regresji w poprzednie wcielenia (PLR – Past-Life Regression), tacy jak Dick Sutphen, Hazel Denning, Winifred Lucas, Helen Wambach, Edith Fiore, Joel Whitton, and Roger Woolger. Chyba najbardziej znany z tej grupy pionierów jest dr Brian Weiss, który opublikował w 1988 roku książkę „Many Lives, Many Masters (Poza czas i nieśmiertelność). Technika wykorzystana przez tych hipnoterapeutów, regresja hipnotyczna, może być przyrównana do rodzaju „psychologicznej archeologii”, która można stosować by pionowo przecinać przez czas lub poziomo przez „warstwy świadomości” w celu uświadomienia pacjentom i poszerzenia ich zrozumienia siebie samych, jako duchowych istot przechodzących przez doświadczenie świata fizycznego. Regresja hipnotyczna pozwala na dotarcie do tych obszarów pamięci, które nie są ograniczone do krótkiego okresu czasu, w jakim świadomość przebywała w obecnym fizycznym ciele. A to dotyczy pamięci o przeżytych poprzednich wcieleniach oraz doświadczeniach i lekcjach uzyskanych w tym, co zostało nazwane stanem „pomiędzy wcieleniami”.

Regresja w życie pomiędzy wcieleniami (LBL – Life-Between-Lives) jest techniką opracowaną i rozwiniętą przez dr Michaela Newtona oraz opisaną w jego książkach „Wędrówka dusz” i „Przeznaczenie dusz”. Książki te zawierają streszczenie odkryć Newtona z klientami, którzy zostali zahipnotyzowani w stan nad-świadomości, w którym można „zobaczyć” świat dusz. W oparciu o regresje z ponad 7 000 pacjentami dr Newton opisał świat dusz, który jest spójny z obrazem otrzymanym z zastosowaniem technik doświadczeń bliskich śmierci i istnienia poza ciałem. Jednocześnie o wiele bardziej od nich pełniejszy. Jego książki są jednymi z najbardziej znaczących, jakie moglibyście znaleźć w całej dziedzinie literatury metafizycznej i duchowej dotyczącej „drogi duszy” i życia po śmierci, tak pod względem głębi prezentacji, jak i płynącej z nich inspiracji. Dr Newton pisze w Podsumowaniu do „Wędrówki dusz”:
Z pewnością znajdą się czytelnicy, którzy uznają treść tej książki za zbyt niewiarygodną, by mogli ją zaakceptować. Wobec nich żywię jedną nadzieję – jeśli z lektury wyniosą przynajmniej przeświadczenie, że być może posiadają niezmienną tożsamość, wartą tego, by ją odnaleźć, uznam to za swój wielki sukces.